Ο Κώστας Μαρκάκης και το πρωτο κτηνιατρειο Μοιρών

Ψάχνοντας τη λαογραφία του τόπου μας, πολλές φορές ανάμεσα από διάφορες συζητήσεις, διασταυρώνουμε καταστάσεις και γεγονότα, που επιβεβαιώνουν μια υπόθεση, για το πως είχαν κάποτε τα γεγονότα στη Μεσαρά, ακόμα πριν 80 χρόνια!
Λίγοι γνωρίζουν σήμερα πως το πρώτο κτηνιατρείο στις Μοίρες, που ήταν μαζί και πεταλωτήριο, το είχε ένας Γαλιανός, ο Κωστής Μαρκάκης του Ηρακλογιώργη, γνωστός σαν «Αλμπάτης»! Οι πεταλωτές κάποτε, έκαναν και τη χρήση κτηνιάτρων.
Πληροφορίες για τον Κωστή, μας έδωσε η κόρη του Κωστή, Βασιλεία Μαρκάκη – Σταυρακάκη, o Mύρωνας Μαραγκάκης (Μαραγκομύρος), αλλά και άλλοι παλιοί Γαλιανοί που γνώριζαν τον Κωστή, ή τον είχαν ακουστά.
Ο Κωστής γεννήθηκε στα Βορίζα το 1905, και καταγόταν από την μεγάλη οικογένεια των «Μαρκάκηδων», απ’ όπου καταγόταν και ο θρυλικός Ξωπατέρας ή Ξέπαπας, (Ιωάννης Μαρκάκης). Ο Κωστής κατέβηκε νέος στη Γαλιά μαζί με ένα ξάδερφό του τον Μιχάλη, λόγω ανάμειξης των Μαρκάκηδων, σε διάφορες εμπλοκές με τους Τούρκους , αποτέλεσμα αυτού βέβαια, οι Τούρκοι να τους φοβούνται! Ήταν η εποχή, που πολλοί Βοριζανοί αναγκάστηκαν και κατέβηκαν κείνο τον καιρό στη Γαλιά. 
Ο Κωστής σαν νέος ήταν όμορφος ψηλός γεροδεμένος με αρρενωπό παράστημα, και γενικά ευπαρουσίαστος .
Ο Κωστής παντρεύτηκε στη Γαλιά μια υπέροχη και σπουδαία γυναίκα τη Δέσποινα, από τον Πόρο Ηρακλείου που είχε το πατρικό της σπίτι, και μαζί έκαναν έξη παιδιά. Την Ανδριάνη, τον Γιώργο, τη Βασιλεία, τον Μανώλη, τη Νίκη και τη Βαγγελιώ! Όλα τα παιδιά είχαν καλή τύχη, σπούδασαν και σταδιοδρόμησαν στη ζωή τους, και φυσικά πρόκοψαν όλα!

Πως ο Κωστής εντάχτηκε στο στρατό, και έγινε μόνιμος
----------------------------------------------------------------------

Ο Κωστής, με μαρτυρία της Βασιλείας Μαρκλακη, τέλειωσε το Δημοτικό Γαλιάς, και στη συνέχεια πήγε και το σχολαρχείο στην Πόμπια. Αμέσως μετά και πολύ νέος, μόλις 17 χρόνων, τον πήρε να καταταγεί στο στρατό ο Γαλιανός Ταγ/ης Νικολούδης Εμμανουήλ, όπου ο Κωστής έκανε τη θητεία του, αρχικά σαν απλός στρατιώτης. 
Ο Νικολούδης τον είχε αρχικά σαν βοηθό του, με σκοπό να αξιοποιήσει τις γνώσεις του στα άλογα. Έτσι του είχε αναθέσει να φροντίζει τα μουλάρια του στρατού, και φυσικά να τα πεταλώνει. Σιγά – σιγά φρόντισε ο Νικολούδης, να μάθει ο Κωστής να νοσηλεύει και τα άρρωστα ζώα. Ο στρατός είχε πολλούς κτηνιάτρους , αλλά σχολή στο πανεπιστήμιο δεν υπήρχε ακόμη. Υπήρχε όμως στρατιωτική σχολή στη Θεσσαλονίκη για σχετικά σεμινάρια. Οι κτηνίατροι του στρατού, γιάτρευαν κυρίως άλλοι με πραχτικά μέσα, και άλλοι από γνώσεις που αποχτούσαν στα σεμινάρια. Φάρμακα διέθετε ο ίδιος ο στρατός. Ο Κωστής γιάτρεψε πολλά άρρωστα ζώα κατά τη διάρκεια όλης της θητεία του, και αυτό ήταν ίσως το σπουδαίο έργο για την αποστολή του! Τα άλογα, κυρίως τα μουλάρια που διέθετε τότε ο στρατός, είχαν σπουδαία αξία, γιατί τα χρησιμοποιούσε για τη μεταφορά εφοδίων και πολεμοφοδίων. Όταν ήταν να απολυθεί ο Κωστής από τη κανονική θητεία του, ο Νικολούδης Εμμ. το 1930, φρόντισε για την μονιμοποίηση σου σαν έφεδρος υπαξιωματικός και έπειτα αξιωματικός.

Η μετάθεση του στο Διδυμότειχο το 1931
---------------------------------------------------

Το 1931 ο Κωστής, πήγε με μετάθεση στο Διδυμότειχο, και υπηρετούσε εκεί μέχρι το ’36. Από το Διδυμότειχο τον έστελναν ταχτικά στη Θεσσαλονίκη, για να παρακολουθήσει εξάμηνα και τρίμηνα σεμινάρια, για να εκπαιδευτεί στην κτηνιατρική. Αφού η ειδικότητα του, ήταν αρχικά απλός φαντάρος, και έπρεπε να πεταλώνει τα μουλάρα του στρατού, σαν αξιωματικός όμως, έπρεπε να ανέβει ειδικότητα, και έτσι έπρεπε να μάθει να γιατρεύει μόνος του, τα άρρωστα μουλάρια του στρατού. Με τα σεμινάρια όμως που έκανε στη Θεσ/νίκη, έγινε έτσι και κτηνίατρος! 
Στο Διδυμότειχο ήταν που πήρε κάποτε και έπαινο από τον διοικητή του, διότι ένα χειμώνα που πλημύρισε ο Άρδας ποταμός, κοντά στα Βουλγαρικά σύνορα, σε ένα χωριό κινδύνευαν να πνιγούν όλοι οι κάτοικοι! Ο Κωστής ήταν τότε υπεύθυνος μιας ομάδας ημιονηγών, τους οποίους και κατεύθυνε όλους, με σκοπό να βοηθήσουν τους πλημμυροπαθείς! 
Με πολύ μεγάλες προσπάθειες, κατάφεραν τελικά και έσωσαν όλους τους κατοίκους του χωριού αυτού, μεταφέροντάς τους με τα μουλάρια του στρατού, σε ασφαλές μέρος.

Το κίνημα του Βενιζέλου, και ο Παναγής Τσαλδάρης !
------------------------------------------------------------------

Στις αρχές του 1935 την Ελλάδα κυβερνούσαν η αντιβενιζελική παράταξη με επικεφαλής το Λαϊκό Κόμμα και με πρωθυπουργό τον μετριοπαθή κορίνθιο πολιτικό Παναγή Τσαλδάρη. Την 1η Μαρτίου, βενιζελικοί αξιωματικοί με την κάλυψη του Ελευθερίου Βενιζέλου, επιχείρησαν να ανατρέψουν την κυβέρνηση για να προστατέψουν το καθεστώς της Δημοκρατίας, όπως διατείνονταν. Το κίνημα κατεστάλη εύκολα από τον υπουργό Στρατιωτικών, Γεώργιο Κονδύλη, που επανήλθε στην ενεργό υπηρεσία με το βαθμό του αντιστρατήγου και με αυξημένες αρμοδιότητες. Στη συνέχεια εξαπολύθηκε πογκρόμ διώξεων και αποτάξεων βενιζελικών αξιωματικών, ενώ τρεις εκτελέστηκαν. Ο δρόμος για την παλινόρθωση της βασιλείας ήταν πλέον ανοιχτός. Μεταξύ αυτών, αποτάχτηκε φυσικά και ο Κωστής. Έτσι σαν απότακτος πλέον το 1935, αναγκάστηκε να αφήσει το στρατό, όμως είχε προλάβει πριν να δηλώσει μονιμότητα!

Το 1935 κατέβηκε στο Ηράκλειο και ανοίγει πεταλωτήριο
----------------------------------------------------------------------

Το 1935 ο Κωστής κατέβηκε στο Ηράκλειο που ήταν ο πατρικό σπίτι της γυναίκας του, και προσπάθησε για τα προς το ζην, να ανοίξει πεταλωτήριο δίπλα στην Χανιόπορτα, στην αρχή της οδού Καλοκαιρινού. Δεν ήταν όμως ο κατάλληλο μέρος, και δεν είχε αρκετή πελατεία.
Έτσι τον επόμενο χρόνο, άφησε το Ηράκλειο και κατέβηκε στις Μοίρες, στα τέλη του ’36, όπου και άνοιξε πεταλωτήριο δίπλα στα Δικαστήρια. Το πεταλωτήριο αυτό, λειτουργούσε και σαν Κτηνιατρείο, έστω και παράνομα, αλλά ωστόσο ήταν το πρώτο Κτηνιατρείο Μεσαράς! Ο Κωστής μπορεί να είχε μεν τις γνώσεις όσο ο καλύτερος κτηνίατρος, αλλά δεν είχε την έγγραφη άδεια λειτουργίας Κτηνιατρείου. Πήγαινε συχνά όμως στο Ηράκλειο για κάποιες συνταγές στον φαρμακοποιό Ματζαπετάκη, αφού πρώτα τις υπόγραφε ο Νομοκτηνίατρος Ηρακλείου. Κάποια μέρα που ο Νομοκτηνίατρος είχε βρεθεί στο πεταλωτήριο του Κωστή στις Μοίρες, και είδε πως η πινακίδα έγραφε μονάχα «ΠΕΤΑΛΟΥΡΓΕΊΟ», και γνωρίζοντας την επαγγελματική του κατάρτιση πάνω στη δουλειά του στο να γιατρεύει άριστα τα άρρωστα ζώα, του είπε:
- Κωστή Έλα στο Ηράκλειο να σου δώσω την άδεια να είσαι και κτηνίατρος, μα εσένα οι γνώσεις σου είναι άριστες! Θα γράψεις απ’ έξω στη πινακίδα: «ΠΕΤΑΛΟΥΡΓΕΊΟ ΚΑΙ ΚΤΗΝΙΑΤΡΕΊΟ»!
Πήγε πράγματι στο Ηράκλειο ο Κωστής Μαρκάκης, όπου ο Νομοκτηνίατρος του υπέγραψε την ειδική άδεια για να εξασκεί πλέον ελεύθερα το επάγγελμα του Κτηνιάτρου. και στη συνέχεια ο Κωστής στις Μοίρες άλλαξε την επιγραφή στο μαγαζί του, και πρόσθεσε πλέον και τη λέξη «πεταλουργείο», οπότε έγραψε: «ΠΕΤΑΛΟΥΡΓΕΊΟ ΚΑΙ ΚΤΗΝΙΑΤΡΕΊΟ»!
Η συνεργασία του με τον Μανώλη Στιβαχτάκη

Ο Κωστής κατά καιρούς είχε διάφορους βοηθούς στο κτηνιατρείο του, και ένας από αυτούς, ήταν και ο Μανώ λης Στιβακτάκης από του Σίβα, που έμενε στις Μοίρες. Κάποτε ο Κωστής Μαρκάκης έφερε κάποια γαϊδούρια από τη Κύπρο, αλλά και άλογα ράτσας από άλλα μέρη της χώρας, και είχε τον Μανώλη σαν συνεργάτη, όπου ασχολήθηκε με τους επιβήτορες, για να αποχτήσει η Μεσαρά σπουδαίες διασταυρώσεις, σε άλογα και γαϊδούρια, πού ήταν ψηλά όμορφα και γοητευτικά! Από το στρατό ο Μανώλης Στιβαχτάκης είχε πάρει και την ειδικότητα του κτηνονοσοκόμου, και ήξερε σε όλα τα ζώα να κάνει στειρώσεις, να ευνουχίζει, αλλά και να γιατρεύει σπασμένα πόδια. Γενικά ήταν πολύ καλός αν και πρακτικός στη κτηνιατρική. Μετά το θάνατο του Κωστή, ο Μανώλης εξυπηρετούσε τη Μεσαρά σαν ο μοναδικός στη περιοχή για πολλά χρόνια, με το παρατσούκλι, «ο Μανώλης ο Κτηνίατρος». 
Ο Κωστής Μρκάκης αποφάσισε να Ανοίξει κτηνιατρείο στα Καπαριανά, για το λόγο που εξυπηρετούσε τους διερχόμενους Ζαριανούς, αλλά ήταν πιο κοντά και σε πολλά άλλα χωριά! Το χαμηλό πετρόχτιστο κτίσμα αυτό, σώζεται ακόμα και σήμερα στη περιοχή!

Στον πόλεμο του ‘40 και τη Γερμανική κατοχή
----------------------------------------------------------

Όταν ξέσπασε ο πόλεμος το ‘ 40 και αποταγμένος από το στρατό ο Κωστής, εν τούτοις δεν τον κάλεσαν στην επιστράτευση, διότι πιάστηκε σαν πολύτεκνος, έτσι δεν πήγε στο Μέτωπο. Το ίδιο και στην επιστράτευση όταν ήρθαν οι Γερμανοί.
Όταν όμως ήρθαν οι Γερμανοί στις Μοίρες, το πρώτο που έκαναν, ήταν να φροντίσουν να μάθουν ποιοι ήταν οι πεταλωτές και κτηνίατροι της περιοχής, και έτσι κάλεσαν τον Κωστή στην υπηρεσία τους, αφού επίταξαν όλα τα μεγάλα ζώα της Μεσαράς! Όλα τα μουλάρια και άλογα, αλλά και αγελάδες τα μαρκάρισαν, βάζοντας ένα μεταλλικό κρίκο στο αφτί τους. Τις αγελάδες τις ήθελαν για να τη διατροφή τους, ενώ τα μουλάρια για μεταφορά Γερμανών σε δύσβατα μέρη. Έτσι έβαζαν τον Κώστα να κάνει τη διαλογή, ποια ζώα ήταν ικανά και υγιή για αυτούς, και ποια ήταν τα άρρωστα. Ο Κωστής φυσικά, τα σκάρτα ζώα τα έβγαζε «υγιή» και τα παρέδιδε στους Γερμανούς, ενώ τα υγιή τα έβγαζε «σκάρτα» και τα παρέδιδε στους ιδιοκτήτες τους! 
Κάποια στιγμή όμως ,την εξαπάτηση αυτή την αντιλήφτηκαν οι Γερμανοί, και φυσικά τον κυνήγησαν! Τότε πήρε την οικογένεια του το 1941 και εγκαταστάθηκαν στη Γαλιά, ενώ ο ίδιος επιδόθηκε σε «αντάρτικο πόλεως» αρχικά στις Μοίρες, και μετά στα περίχωρα. Στη Γαλιά που ζούσε εκείνη τη περίοδο με την οικογένεια του, είχε μεταφέρει εκεί και το πεταλωτήριο – κτηνιατρείο του. Κάποια εποχή είχε και τρείς βοηθούς, γιατί η δουλειά του πήγαινε πολύ καλά, μεταξύ αυτών, και τον μικρό αδερφό Μιχάλη (Αλμπατομιχάλη), ο οποίος όταν έφυγε ο Κωστής από τη Γαλιά, εκείνος συνέχισε τη δουλειά του Αλμπάτη για πολλά ακόμη χρόνια.
Κατά τη βοήθεια στο αντάρτικο, ο Κωστής μάζευε και συγκέντρωνε ρουχισμό και τρόφιμα, μαζί με τον Αλεξανδράκη, τον παπά Αρμούτη , αλλά και τον Μικασιάτη Θεοδόση, τον μετέπειτα «Θεοδόση τον ποδηλατά» όπως έγινε αργότερα ευρέως γνωστός. Ο Θεοδώσης ήταν ο πρώτος που είχε αργιλέ στις Μοίρες! Όλοι τους, ότι εφόδια συγκέντρωναν, τα πήγαιναν με το μουλάρι στο Μαγαρικάρι σε μια σπηλιά, όπου από εκεί τα παρελάμβαναν οι αντάρτες της ομάδας του Πετρακογιώργη.
Με τον Πετρακογιώργη ήταν σύντεκνοι, γιατί βάφτισε στον Κωστή τη μικρή του κόρη. Μάλιστα την βάφτισε Ευαγγελία, όπως ήταν και το όνομα της γυναίκας του!
Και αυτήν όμως τη δραστηριότητά του την αντιλήφτηκαν οι Γερμανοί, και τον είχαν μαζί με τους άλλους δυο (Αλεγανδράκη – Παπά Αρμούτη), για να τους ντουφεκίσουν. Το έμαθε αυτό έγκαιρα ο Αλεξανδράκης, και αφού ειδοποίησε τον Κωστή, έφυγαν όλο για τα ριζά (ριζίτικα χωριά), και βοηθούσαν περεταίρω την ομάδα του Πετρακογιώργη, μαζί με τον Σκουτελογιώργη (Φαραγκουλιτάκη Γιώργη). Πήγαιναν από χωριό σε χωριό και μάζευαν τρόφιμα και ρουχισμό, μετέφεραν ελαφρύ οπλισμό, νάρκες κλπ, παράλληλα φυγάδευαν Άγγλους από τα παράλια στα , Καλά Λιμάνια, όπου διέφευγαν με υποβρύχιο για τη Μέση Ανατολή. Από τους Άγγλους μάλιστα, είχαν έγκυρες πληροφορίες, πως οι Γερμανοί, πολύ σύντομα θα εγκαταλείψουν το νησί γιατί θα χάσουν τον πόλεμο, όπως και αργότερα έγινε! Ανακάλυψαν όμως οι Γερμανοί και τη σπηλιά που συγκέντρωναν τα τρόφιμα και ρουχισμό, και κυνήγησαν περεταίρω τον Κωστή, ακόμα και στα διάφορα ριζίτικα χωριά. Εντολές ο Κωστής, πάντα έπαιρνε από τον ίδιο τον Πετρακογιώργη. Ήξερε όμως και κρυβόταν καλά, και έτσι ουδέποτε τον ανακάλυψαν οι Γερμανοί! Κατά το διαστήματα εκείνο, οι Γερμανοί έκαναν εφόδους ακόμα και στο σπίτι του Κωστή στη Γαλιά, για να τον συλλάβουν, και ρωτούσαν τη σύζυγο του, «που είναι ο άνδρας σου»? Εκείνη απαντούσε: «Νίξ άνδρας»!
Τον Κωστή όμως τον αγαπούσαν όλοι οι Πανωριζίτες, και του προσέφεραν προστασία, κυρίως στο Ζαρό, αλλά και Λαλουμά, Σκούρβουλα, και Καλοχωραφίτη. Έτσι εξηγείται, γιατί οι Γερμανοί δεν τον έπιασαν ποτέ! Και μόνο ο γεγονός ότι τον έκρυβαν, αλλά και που δεν τον πρόδωσε ποτέ κανένας, για αυτό αξίζει ένα μπράβο αυτό σε όλους τους Μεσαρίτες, και δηλώνει και το πόσο τον αγαπούσαν
! 
Με κυβέρνηση Πλαστήρα
--------------------------------

Η κυβέρνηση του Νικολάου Πλαστήρα, ήταν μια αξιόλογη κυβέρνηση η οποία σχηματίστηκε στις 3 Ιανουαρίου 1945 , σαν είχαν φύγει πλέον οι Γερμανοί, και έμεινε στην εξουσία έως τις 8 Απριλίου 1945. Όταν μπήκε στην κυβέρνηση, κάλεσε όλους τους αποταγμένους αξιωματικούς, για την επανένταξη τους στο στράτευμα, και τους υποσχέθηκε, πως για τη χαμένη τους δεκαετία ‘35 – ’45, θα διπλασιάσει τα χρόνια τους, και θα πιάνονται σαν είκοσι συντάξιμα! 
Έτσι, μια και είχε προλάβει και είχε δηλώσει μονιμότητα λίγο πριν την απόταξή του, αποφάσισε να ξαναπάει στο στρατό για μόνιμος, και παρουσιάζεται το ’45 στο Ατσιπόπουλο Ρεθύμνου. Στη συνέχεια πήρε κάποιες μεταθέσεις σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, στο Ναύπλιο, στη Σιάτιστα, και από εκεί κατέληξε στα Γιάννενα το 1948, ένα χρόνο πριν τη λήξη του εμφυλίου πολέμου. Ήταν η περίοδος που γινόταν συχνά εμπλοκές μεταξύ κυβερνητικού στρατού με των αριστερών δυνάμεων. 
Ο Διοικητής του όμως που είχε μένος με τους αριστερούς, καταφέρνει και συλλαμβάνει ομάδα νεαρών ανταρτόπουλων. Τότε διατάζει τον Κωστή να πάει σαν επικεφαλής ομάδας για να τους εκτελέσουν.
Ο Κωστής, από υψηλό συναίσθημα ανθρωπιάς, έχοντας την αίσθηση της αδικίας λόγω του νεαρού της ηλικίας των παιδιών, συμβουλευτικά λέει του Διοικητή του:
-Κύριε Διοικητά, μα αυτά είναι παιδιά! Με τι καρδιά να πάμε να τα εκτελέσουμε!
- Αρνείσαι? Είσαι και εσύ κουμουνιστής και τους καλύπτεις! Είτε είσαι μάχιμος είτε όχι, την εντολή θα την εκτελέσεις!
-Μα δεν φέρνω αντίρρηση κύριε Διοικητά! Ευχαρίστως να πάμε και τώρα αν θέλετε και να τους εκτελέσουμε! Απλώς σας είπα τη γνώμη μου! 
Μη ξεχνάτε κε Διοικητά, πως μέχρι πρότινος με αυτά τα παιδιά, μαζί βοηθούσαμε τους αντάρτες που πολεμούσαν τους Γερμανούς! Δεν είναι άδικο και μεγάλο κρίμα, τώρα να πάμε και να τα σκοτώσουμε? Αυτά τα παιδιά, δεν μας πείραξαν, κρίμα δεν είναι κε Διοικητά?
-Άστο! Θα στείλω άλλον υπεύθυνο για αυτή τη δουλειά! Είπε ο Διοικητής.
Προφανώς ο σκληροπυρηνικός Διοικητής, που για ευνόητους λόγους δεν θα αναφέρουμε το όνομα του, είχε σκοπό να στείλει άλλον αξιωματικό για την εκτέλεση.
Δεν είχε προλάβει να εκτελεστεί η διαταγή του Διοικητή, και αριστεροί αντάρτες μεγάλης ομάδας, οργανώθηκαν και κατέβηκαν αιφνιδιαστικά και επιτέθηκαν στο στρατόπεδο, με σκοπό να ελευθερώσουν τους νέους. Έφθασαν ακόμα και στα μετόπισθεν που βρισκόταν η ομάδα του Κωστή, και με αδυσώπητο και λυσσαλέο μίσος, τους επιτέθηκαν αιφνιδίως με όλμους! Στη συμπλοκή αυτή, σκοτώθηκαν όλοι στην ομάδα του Κωστή, και ο μόνος που σώθηκε ήταν αυτός! Τραυματίστηκε όμως σοβαρά στο πόδι από θραύσματα όλμου. Δεν γνωρίζουμε όμως αν οι αντάρτες τελικά κατάφεραν να ελευθερώσουν ή όχι τα ανταρτόπουλα.
Από εκεί τραυματίας ο Κωστής, μεταφέρθηκε στο 401 στρατιωτικό νοσοκομείο για το τραύμα του στο πόδι, και επίσης για ένα διάστημα νοσηλεύτηκε και σε νευρολογική κλινική αξιωματικών, λόγω μιας διανοητικής διαταραχής, που υπέστη από τις απανωτές οβίδες που έσκαγαν δίπλα του. Μέσα στην δίνη της μάχης, του άφησε κάποιο διανοητικό τραύμα, με αποτέλεσμα να έχει κάπου - κάπου προσωρινής μορφής αμνησία, αλλά σιγά - σιγά και με τον καιρό καλυτέρευε. Αν και στο τέλος είχε γιατρευτεί η μνήμη του, εν τούτοις το πόδι δεν γιατρεύτηκε πλήρως, και έτσι κούτσαινε σε όλη την υπόλοιπη ζωή του.
Ο τραυματισμός του τον βρήκε με τον βαθμό του Ανθυπασπιστή, και αναγκαστικά πήρε σύνταξη λόγω των τραυμάτων του, με βάση τους βαθμούς του στρατού.
Πέθανε το 1980 στο πατρικό σπίτι της γυναίκας του Δέσποινας στον Πόρο Ηρακλείου, και τον έθαψαν στο νεκροταφείο στις Πατέλες. Ακολούθησε η γυναίκα του το 2004, σε ηλικία 94 ετών.
Είχε πάρει μέχρι το τέλος της ζωής του και τον βαθμό του Ανθυπολοχαγού, σε ηλικία 75 χρόνων.

Η τοπική κοινωνία έκλαψε τον χαμό του Κωστή
-----------------------------------------------------------

Όταν πέθανε ο Κωστής, τον έκλαψε όλη η Μεσαρά, και περισσότερο το χωριό του, λέγοντας: «Χάθηκε το καμάρι της Γαλιάς»! 
Το έλεγε αυτό ο κόσμος, γιατί ήταν ιδιαίτερα χαρισματικός άνθρωπος, τυπικός , ευχάριστος, συμπαθής και αγαπητός από όλους. Ήταν σοβαρός και προπάντων συνεπής, όχι μόνο προς τις υποχρεώσεις του στην οικογένεια του, αλλά και στην πατρίδα. Στο καφενείο του χωριού σαν πήγαινε με την άδεια του ευπρεπής και πάντα γελαστός, φορώντας τη στολή του, τον υποδεχόταν όλοι με χαρά! Τον κερνούσαν, και στη συνέχεια και αυτός κερνούσε όλο το μαγαζί! Ήταν ευαίσθητος και ιδιαίτερα συμπαθής. Δεν χάλαγε ποτέ χατίρι σε κανέναν, και είχε βαθειά συναίσθηση της υπευθυνότητας του, όπου κι αν προέκυπτε!
Πάντα ο Κωστής Μαρκάκης κατάφερνε και έφερνε θετικό αποτέλεσμα σε όλους τους τομείς, καμιά φορά και με πολύ μεγάλο ρίσκο.

Σαν υστεροφημία…
------------------------

Σαν επίλογο στην μνήμη του ανθρώπου αυτού, του Κωστή Μρκάκη, θα σταθούμε συνοπτικά σε έξη εφτά βασικά ανδραγαθήματα του, αν και αυτά είναι μικρό μέρος των όσων έχει διαπράξει σε όλη του τη ζωή:
1- Ότι φυσικά λόγω της ικανότητας του σαν κτηνίατρος, έσωσε εκατοντάδες μουλάρια του στρατού, τα οποία έπαιξαν σπουδαίο ρόλο στη μεταφορά του οπλισμού και εφοδίων.
2- Στη κατοχή, έσωσε επίσης πολλά ζώα από τους Γερμανούς, βγάζοντας τα σκάρτα για να τους τα παραδώσει, και τα γερά να τα αφήσει στους ιδιοκτήτες τους!
3- Παράλληλα στη κατοχή, γύρναγε κρυφά σε όλα τα χωριά της Μεσαράς, γιατρεύοντας τα διάφορα άρρωστα ζώα των κατοίκων!
4- Βοήθησε τους συμπατριώτες αντάρτες της ομάδας του Πετρακογιώργη με όποιο τρόπο μπορούσε, με το μεγάλο ρίσκο να πληγεί η οικογένεια του, παρόλο που ο ίδιος δεν ανέβηκε ποτέ στο βουνό, και να γίνει ο ίδιος αντάρτης!
5- Με δική του πρωτοβουλία, έφερε μεγαλόσωμα γαϊδούρια από την Κύπρο, θηλυκά και αρσενικά ράτσας, και συνετέλεσε έτσι με διασταυρώσεις με τα ντόπια, στο να αναβαθμίσει το είδος στην περιοχή σε μεγάλο βαθμό. Το ίδιο έκανε και με τα άλογα που έφερε από άλλα μέρη, και τελειοποίησε και τη Μεσαρίτικη ράτσα αλόγων!
6- Να θυμίσουμε την ηρωική του ενέργεια, εκείνη που έσωσε ένα ολόκληρο χωριό σε πλημύρα στον Έβρο, χρησιμοποιώντας τα μουλάρια του στρατού, μαζί με τους στρατιώτες.
7- Χωρίς βέβαια να ξεχνάμε και τη μεγαλοψυχία και γενναιότητα που έδειξε ο Κωστής, όταν θέλησε να σώσει τα νεαρά ανταρτόπουλα , που και αυτό ήθελε παλικαριά και μεγαλοσύνη να το κάνει κάποιος, ανάλογη εκείνης του χωριανού και φίλου του Ταγ/χη Πεζικού Νικολούδη Εμμανουήλ, με τον οποίο ήταν δεμένοι και πολλοί αγαπημένοι. 
Οι δύο τους ήταν «τα καμάρια της Γαλιας», αν και οι δύο τόσο άτυχοι!
Tον ανταρτοπόλεμο βέβαια, ο Κωστής τον θεωρούσε άδικο και καταραμένο!
Δεν ήθελε ποτέ να μιλάει για αυτόν, γιατί τον θεωρούσε τη ντροπή του Ελληνικού έθνους!

Κείμενο – φωτογραφία: Γεώργιος Χουστουλάκης

 

Δείτε επίσης

Δεν υπάρχουν καταχωρήσεις