Ειδικά Σχολεία:Γονείς εγκαταλείπουν την Ελλάδα–«Είμαι πολύ θυμωμένη», λέει μητέρα παιδιού με αυτισμό
tovima.gr
Με πολλές ελλείψεις προχωρεί η χρονιά στα Ειδικά Σχολεία. Με καθυστέρηση δύο εβδομάδων και πολλά προβλήματα ξεκίνησαν και τα δρομολόγια. Μετά τις έντονες πιέσεις γονέων και εκπαιδευτικών παιδιών που φοιτούν σε Ειδικά Σχολεία, το σοβαρό θέμα της μεταφοράς τους από και προς το σχολείο φαίνεται ότι εν μέρει επιλύθηκε. Πολλοί γονείς, που αναγκάζονταν από τις 11 Σεπτεμβρίου να κρατούν τα παιδιά τους στο σπίτι ή να κάνουν οι ίδιοι το πρωινό και το μεσημεριανό δρομολόγιο, έλαβαν την περασμένη Τετάρτη (24/9) τηλεφώνημα από οδηγούς μικρών λεωφορείων (βαν επτά θέσεων) ή ταξί οι οποίοι τους ενημέρωναν ότι από την επομένη θα αναλάβουν οι ίδιοι την μεταφορά των μαθητών. Αξίζει να αναφερθεί ότι τα περισσότερα μέσα που έχουν μέχρι τώρα επιλεγεί είναι μικρά επταθέσια πούλμαν ή ταξί, καθώς τα τουριστικά γραφεία λόγω αυξημένης δουλειάς δεν συμμετείχαν στο διαγωνισμό της Περιφέρειας με συνέπεια να κηρυχθεί, στις περισσότερες περιπτώσεις, άγονος.
Βαν παρέλαβε λάθος παιδί
Παρόλα αυτά, κατά την πρώτη ημέρα που τέθηκαν σε λειτουργία τα περισσότερα δρομολόγια (πχ σύμφωνα με καταγγελίες γονέων η Ηλιούπολη έμεινε εκτός διότι δεν είχαν συνοδούς), συνέβησαν διάφορα ευτράπελα. Οπως υποστηρίζουν οι ίδιοι οι γονείς, σε πολλές περιπτώσεις ο οδηγός με τη συνοδό κάθονταν μπροστά και τα παιδιά πίσω, με διαχωριστικό τζάμι ανάμεσά τους. Τα μισά παιδιά δεν φορούσαν ζώνη ασφαλείας. Επίσης, καταγγέλουν ότι υπήρξε περιστατικό όπου ο οδηγός και η συνοδός παρέλαβαν… λάθος παιδί. Όταν ενημερώθηκαν γι’ αυτό, απάντησαν «δεν πειράζει, δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω…».
Την Παρασκευή το πρωί, οι γονείς ήταν πια σε ετοιμότητα και απαίτησαν από τις συνοδούς των βαν να κάθονται πίσω μαζί με τα παιδιά και να τα προσέχουν για να μην υπάρξει κάποιο ατύχημα. Ζήτησαν δηλαδή, το αυτονόητο.
«Κάθε φορά που χτυπάει το τηλέφωνο, μου κόβεται η ανάσα»
Παράλληλα, ανακύπτουν καθημερινά και άλλα σοβαρά ζητήματα, λόγω της έλλειψης προσωπικού – εκπαιδευτικών, θεραπευτών και βοηθών – του μεγάλου αριθμού παιδιών σε κάθε σχολείο και κτηριακών προβλημάτων. Την ηρεμία και το αίσθημα ασφάλειας που νιώθουν άλλοι γονείς όταν τα παιδιά τους βρίσκονται σε σχολικό περιβάλλον, εκείνοι δεν τα έχουν. Κυρίως επειδή το προσωπικό δεν επαρκεί για τη σωστή φροντίδα και επίβλεψη των παιδιών τους. Έτσι, οι γονείς των μαθητών που πηγαίνουν σε ειδικό σχολείο βρίσκονται πάνω από ένα τηλέφωνο, ακόμη και όταν εργάζονται. Είναι μονίμως σε επαγρύπνηση φοβούμενοι για το χειρότερο.
«Κάθε φορά που χτυπάει το τηλέφωνο, μου κόβεται η ανάσα. Σκέφτομαι ότι μπορεί να πέρασε ο γιος μου μέσα από γυάλινη πόρτα», μας λέει η Έλενα Κουτέλα, μητέρα 9χρονου αγοριού που φοιτά στο Ειδικό Δημοτικό Καισαριανής «Ρόζα Ιμβριώτη».
«Ο γιος μου γυρνάει με μελανιές στο σπίτι»
Στον γιο της, ο οποίος πάσχει από ένα σπάνιο σύνδρομο, αρέσει να ανοιγοκλείνει δυνατά τις πόρτες. «Λατρεύει τον ήχο. Όταν όμως, το σχολείο έχει μεταλλική πόρτα με μονό τζάμι, φοβάμαι ότι θα διαλυθεί η τζαμαρία πάνω του. Έχω βρεθεί στο σχολείο ημέρα που έβρεχε καταρρακτωδώς, με αστραπές και βροντές. Ένα παιδί, πολύ δυνατό, έπαθε κρίση, είχε πιάσει την εκπαιδευτικό και τη χτύπαγε από τοίχο σε τοίχο. Κατάφερε με μεγάλο κόπο να τον σταματήσει ο εκπαιδευτικός που είχα τότε στο γιο μου για παράλληλη στήριξη, και άλλοι δύο άντρες που βρίσκονταν στο σχολείο. Όταν λοιπόν βλέπεις αυτό, και φαντάζεσαι τι μπορεί να γίνεται στην τάξη ή στο σχολικό, ζεις μονίμως με το άγχος. Σκέφτομαι “τώρα θα με πάρουν”. Ο γιος μου γυρνάει με μελανιές στο σπίτι και το μόνο που λέω είναι ότι τουλάχιστον δεν έσπασε τίποτα. Πέρυσι έφυγε από το σχολείο με σπασμένο αγκώνα. Άλλη μέρα ήρθε στο σπίτι δαγκωμένος. Ήταν αρχές Μαΐου και ακόμη δεν έχει φύγει από το πόδι του η μαυρίλα και το σημάδι. Όλα αυτά τα λέω για να καταλάβει ο κόσμος ότι οι συνθήκες δεν είναι εύκολες και ότι δεν είμαστε υπερβολικοί όταν φωνάζουμε ότι χρειαζόμαστε προσωπικό, εκπαιδευτικό και βοηθητικό».
Το «πράσινο μίλι» του σχολείου
Η ίδια, πολιτικός μηχανικός στο επάγγελμα, έχει καταγράψει όλα τα επικίνδυνα σημεία που υπάρχουν στο σχολείο, το οποίο στεγάζεται σε παλιό κτήριο και δεν έχει ανακαινισθεί ουσιαστικά εδώ και πολλά χρόνια (σ.σ. έχουν γίνει μόνο μικροεπισκευές). Με άλλα λόγια, δεν ενδείκνυται για φοίτηση παιδιών με αναπηρίες ή αυτισμό.
Όπως εξηγεί, όταν βρέχει τα παιδιά κάθονται σε έναν διάδρομο, εξαιρετικά στενό, που από τη μία πλευρά έχει πόρτες που οδηγούν σε τάξεις και από την άλλη τζαμαρία. Ο διάδρομος αυτός, τον οποίο οι ίδιοι οι γονείς αποκαλούν «πράσινο μίλι», καταλήγει στις τουαλέτες.
Όσο για τις τουαλέτες, είναι σε άθλια κατάσταση. «Υπάρχουν τρεις τουαλέτες για 68 παιδιά πέρυσι, 62 φέτος. Είναι σάπιες, με υποστηλώματα. Δεν μπαίνεις σε αυτές τις τουαλέτες», σημειώνει η Κατερίνα Γεωργοπούλου, μητέρα παιδιού 7,5 ετών που φοιτά στο ίδιο σχολείο. Ο γιος της διαγνώσθηκε σε ηλικία 2 ετών με διαταραχή αυτιστικού φάσματος.
Το καλοκαίρι έπεφταν σοβάδες
«Πέρυσι σε αυτές τις… φανταστικές τουαλέτες, ένα άτομο από το βοηθητικό προσωπικό, έσπασε τον αστράγαλό του στην προσπάθειά του να κρατήσει ένα παιδάκι για να μην γλιστρήσει και χτυπήσει», αναφέρει η κυρία Κουτέλα. «Για κάποιο λόγο υπάρχουν προδιαγραφές για τα ειδικά σχολεία», προσθέτει. «Το σχολείο μας δεν έχει καμία. Τα δάπεδα; Μωσαϊκό. Οι τουαλέτες; Σε άθλια κατάσταση. Ο χώρος που πλένουν τα παιδιά που λερώνονται; Τόσο μικρός που ούτε ο φροντιστής δεν χωράει να μπει για να πλύνει το παιδί. Η θέρμανση; Δεν επαρκεί. Πέρυσι τα Χριστούγεννα σε εκδήλωση που κάναμε για τα παιδιά, είδα εικόνες που δεν μπορώ να ξεχάσω: παιδιά ξαπλωμένα στο πάτωμα σε μια κρύα αίθουσα, σκεπασμένα με τα μπουφάν των δασκάλων τους, διότι δεν επαρκούσε η θέρμανση, διότι οι αίθουσες βρίσκονται από την πλευρά του Σκοπευτηρίου και έχει πολλή υγρασία. Δεν μπορούσα να τα διανοηθώ αυτά τα πράγματα, μέχρι που τα είδα… Στις προδιαγραφές αναφέρεται μεταξύ άλλων ότι το πάτωμα δεν πρέπει να είναι ολισθηρό, ότι πρέπει να υπάρχει κουζινάκι σε κάθε αίθουσα, να μην υπάρχουν τζάμια πουθενά, όλοι οι χώροι να έχουν καλό φωτισμό, και πολλά άλλα. Σε εμάς τίποτα. Ανακαίνιση του ‘60, μικροεπεμβάσεις και μας λένε να μην παραπονιόμαστε. Πώς να μην παραπονιόμαστε όταν το καλοκαίρι έπεφταν σοβάδες στην τάξη;».
«Σκέφτομαι να ξαναφύγω στο εξωτερικό»
Η κυρία Γεωργοπούλου δεν μπορεί να κρύψει την απογοήτευσή της και τον θυμό της για όλα αυτά που είναι αναγκασμένη να βιώνει, κυνηγώντας πολλές Αρχές μόνο και μόνο για να εξασφαλίσει τα βασικά δικαιώματα του παιδιού της, όπως αυτό της εκπαίδευσης. Η ίδια πια, μετά από ώριμη σκέψη και συζήτηση με τον σύζυγό της, σκέφτεται σοβαρά να φύγει από την Ελλάδα.
«Μέχρι το 2019 ζούσα στο εξωτερικό. Επέστρεψα γιατί αγαπώ τη χώρα μου και θέλω να είμαι κοντά στην οικογένειά μου. Οι συνθήκες όμως στον τομέα της εκπαίδευσης του παιδιού μου, μάς διώχνουν. Από πέρυσι σκεφτόμαστε να πάμε είτε Αγγλία, είτε Νορβηγία, ή Φινλανδία, Δανία, Ολλανδία, σε κάποια απ’ αυτές τις χώρες που είναι πολύ μπροστά στο κομμάτι του αυτισμού. Αλλά για έναν άνθρωπο που έχει φύγει μια δεκαετία, θέλει να επιστρέψει, να είναι κοντά με την οικογένειά του – κατάφερα μέχρι και τον άντρα μου να έρθει στην Ελλάδα χωρίς να γνωρίζει τη γλώσσα – είναι πολύ σκληρή και δύσκολη απόφαση. Είμαι πάρα πολύ θυμωμένη που με αναγκάζουν να πάρω ξανά μια τέτοια απόφαση».
Δείτε επίσης
- Τέμπη: η Εισαγγελία Πρωτοδικών Λάρισας ανοίγει τον δρόμο για τη δίκη
- Αλέξης Τσίπρας: Στην τελική ευθεία η έκδοση του βιβλίου του Τι γράφει,πότε βγαίνει στα βιβλιοπωλεία
- Το Ισραήλ και η Χαμάς βρίσκονται «πολύ κοντά» σε συμφωνία, λέει ο Λευκός Οίκος
- Τελικά γιατί αγαπάμε τόσο το φθινόπωρο; Η επιστήμη απαντά
- Πόθεν Έσχες: Τι δηλώνει το «δίδυμο ΟΠΕΚΕΠΕ» Αυγενάκη - Βορίδη
tovima.gr
