Σήμερα είναι μια άλλη μέρα…
Σήμερα η μέρα βροχερή ο ουρανός καλυμμένος με σύννεφα και το άρμα του
Φαέθωνα δειλά κάνει το ταξίδι του. Εκείνο το φωτεινό ταξίδι της ημέρας ως τη
δύση, ως το σούρουπο. Εμείς, κεκλεισμένων των θυρών συντροφιά με την
τηλεόραση η ακόμα καλύτερα με το ραδιόφωνο, προχωρούμε το δικό μας
ταξίδι.
Αβέβαιο θα μου πείτε μερικοί, άλλοι οι πιο ενθουσιώδεις, θα πείτε μπόρα είναι
και θα περάσει! Έτσι είναι, μια δυνατή μπόρα με βροντές κι αστραπές αλλά
θα περάσει αρκεί να έχεις την υπομονή, την εγκαρτέρηση και την επιμονή για
να δεις και να θαυμάσεις το ουράνιο τόξο. Τα χρώματα της φύσης τα τόσο
όμορφα να στεφανώνουν τον ουρανό και να σχηματίζουν γέφυρα μεταξύ γης
κι ουρανού, το κάτω και το επάνω!
Αλήθεια, σήμερα τέλη Μαρτίου, τόσες ημέρες στο σπίτι, μπήκατε στον κόπο
να ξεδιπλώσετε τα ταλέντα σας; Ρώτησα μέσω του διαδικτύου φίλους και μου
είπαν ότι βρήκαν δρόμους εκτόνωσης πολύ όμορφους. Φτιάχνουν ωραία –
νόστιμα φαγητά, άλλες φίλες κεντούν όμορφα τραπεζομάντηλα αλλά και
μπλούζες παλιές και τις ανανεώνουν … να μην σας φαίνεται τόσο παράξενο
όταν διαβάζετε αυτές τις αράδες, γιατί να ξέρετε πρόκειται για την ξεχασμένη
λεγόμενή «οικιακή οικονομία». Διευκολύνει την οικογένεια από νέα έξοδα.
Κάπως δύσκολο να επανέλθεις σ’ αυτό τον τρόπο ζωής που έχεις αφήσει
χρόνια πριν, αλλά αναγκαίο. Έτσι οι νέοι επανήλθαν στην οικογενειακή εστία
και ξανασυστήνονται με τους γονείς τους και την υπόλοιπη οικογένεια.
Είναι μακρύς ο δρόμος χωρίς άπλετο φως, αλλά μπορούμε να
δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις ώστε η επόμενη μέρα η κάθε μέρα όπως η
σημερινή να είναι διαφορετική από την προηγούμενη, προς το καλύτερο. Κι
έτσι θα κρατήσουμε τη ζωή μας δε θα την αφήσουμε να γλιστρήσει από τα
χέρια μας σαν την άμμο και θα ονειρευτούμε ξανά τα όμορφα ταξίδια μας, τα
όμορφα καλοκαιρινά πρωινά και τα ηλιοβασιλέματα του Αυγούστου!
Όπως χαρακτηριστικά μας γράφει ο μεγάλος μας ποιητής Γιώργος Σεφέρης:
Απόσπασμα από τη συλλογή «Σχέδια για ένα καλοκαίρι».
[…] Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη
σιωπή
δεν ξέρω πια να μιλήσω μήτε να συλλογιστώ. Ψίθυροι
σαν την ανάσα του κυπαρισσιού τη νύχτα εκείνη
σαν την ανθρώπινη φωνή της νυχτερινής θάλασσας στα
χαλίκια
σαν την ανάμνηση, της φωνής σου λέγοντας «ευτυχία».
Κλείνω τα μάτια γυρεύοντας το μυστικό συναπάντημα των
νερών.[…].
Εύα Καπελλάκη – Κοντού [Εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’
degli studi di Napoli “Federico II”
