Συγκλονιστικά λόγια για το αγγελούδι
Ανείπωτος είναι ο πόνος της οικογένειας της 6χρονης μικρούλας που έφυγε αναπάντεχα από τη ζωή από τον ιό της γρίππης Η1Ν1.
Συγγενείς και φίλοι την συνόδευσαν χτες στην τελευταία της κατοικία με την οικογένεια της να μην μπορεί να πιστέψει την τραγωδία που της επιφύλαξε η μοίρα...
Ο πόνος για το χαμό της 6χρονης συμπυκνώνεται μέσα στους νέους στίχους που έγραψε ο παππούς της Γιάννης Χατζηανέστης μη μπορώντας να δεχτεί τον αναπάντεχο χαμό της .
Στην εγγονούλα μου Εύχαρι που βιάστηκε να πετάξει στην απεραντοσύνη του Παραδείσου. (2η συνέχεια)
Επήρα πάλι να σου γράψω, άγγελέ μου,
μα δε μου φτάνουν οι ανάσες, θησαυρέ μου.
Ο πόνος τσ’ απουσίας σου με πνίγει
και κάθε άλλη σκέψη έχει φύγει.
Μονάχα η δική σου με ζεσταίνει
κι ο πόνος του φευγιού σου όλο πληθαίνει.
Εξύπνησα νωρίς – νωρίς με κλάμα
για ν’ αρχινήσω μιαν υπόσχεση ένα τάμα.
Να σου μιλώ και τ’ άστρα να ξανοίγω,
και στσί ψηλές κορφές του πόνου να σε σμίγω.
Όσο περνούν οι ώρες να θεριεύει,
και κάθε κύτταρο δικό μου κυριεύει.
Δεν είναι αυτός ο πόνος σα και τσ’ άλλους,
όσο κι α τσι ονοματίζουμε μεγάλους.
Είναι σαράκι που τα σωθικά θερίζει,
και κάθε άλλη σκέψη εμποδίζει.
Τόσες χιλιάδες λέξεις μπελονιάζω,
μα μια δε με κρατεί να μη στενάζω.
Μόνο την ώρα που σου γράφω μαλακώνει,
όσο κι α παγουδιά πάλι πληγώνει.
Νυχτερινό περίπατο στ’ αστέρια,
έκαμε τ’ όνειρο μου και νυχτέρια.
Να σε γυρεύει ανάμεσα στσ’ Αγγέλους
και ν’ απορεί για την αιτία αυτού του τέλους!
Με το ΓΙΑΤΙ τα δάκρυα ζυμώνω,
και πλάθω βράχους την καρδιά μου να πλακώνω.
Σαν άγκυρες τσι δένω να μη φύγει,
ο νους ο λιγοστός πανιά ανοίγει,
σε θάλασσες φουρτουνιασμένες πλέει,
“Εύχαρις που ‘σαι” σου φωνάζει κι όλο κλαίει.
Σαν κάρβουνο με καίει με πληγώνει,
και μόνο σα σου γράφω μαλακώνει.
Γιατί σαν το τρυπάνι με τρυπούνε.
κι οι πόνοι στην καρδιά ριζοβολούνε,
κι απλώνουνε παντού βαθειά πλοκάμια,
σαν την αρρώστια που σε θέρισε τη Λάμια.
Εσένα εδιάλεξε στην Κρήτη απ’ άκρη σ’ άκρη,
για να μας πνίξει σε μια θάλασσα από δάκρυ.
Εσένα διάλεξε γλαστράκι λουλουδένιο,
χαμογελάκι από χειλάκι μου μελένιο.
Εσένα τρυπαλούδι κι αηδονάκι,
γαρδελοκάναρο μικρό μου σπουργιτάκι.
έλα στα γόνατά μου να σε πάρω,
φιλιά να με γεμίσεις πριν κρεπάρω.
Παππού ν’ ακούσω απ’ τα δικά σου χείλη,
Εύχαρις ανθοδέσμη του Απρίλη.
Τ’ όμορφο τ’ όνομά σου ψιθυρίζω,
Εύχαρις και τον πόνο μου κοιμίζω.
Νανούρισμα μου μοιάζει όπως το λέω,
και τότε λίγο χαλαρώνω και δεν κλαίω.
Εύχαρις λέω σαν χαμογελάκι,
χαράζει στ’ απανώχειλο λιγάκι.
Εύχαρις κι υποψία χαμογέλιο,
σταλάζει πα στου πόνου το θεμέλιο.
Αντί για καλημέρα αυτά τα λόγια,
σου ψιθυρίζω απ’ του πόνου τα κατώγια.
Και όσο γράφω η σκοτεινιά λιγαίνει,
όμως η λύπη τσ’ απουσίας σου πληθαίνει.
Δεν είναι λύτρωση ούτε ιεροσυλία,
στον πόνο φάρμακο η πένα η αγία......
5 Φλεβάρη 2019
Ο παππούς Γιάννης Χατζηανέστης
Δείτε επίσης
-
Δεν υπάρχουν καταχωρήσεις
Σχετικά άρθρα
_59_33_76_c1.jpg)
